مسئولیت، که بلا و آزمایش الهی است، همچون تمام امتحانات پروردگار وسیله خودسازی و تقرب به حرم کبریائی است. زیرا، در پرتو حکومت اسلامی، خدمت به اسلام و مسلمین و اقامه ي احکام الهی موجب رشد و تعالی می شود.

شخصی خدمت امام صادق علیه السلام رسید و حال خود را بحضرت عرض کرد که فقر را بیشتر از غنی و مرض را بهتر از سلامتی و بلا را بیش از نعمت بر خود هموار می بینم، این حال را چگونه می بینید؟

حضرت در پاسخ وی فرمود: «ما اهل بیت چنین نیستيم.»

فرمایش حضرت تعجب سائل را برانگیخت و عرض کرد: «پس چگونه اید ای ولّی خدا؟!»

حضرت فرمود: «هر  آنچه را خداوند تعالی برای ما بپسندند همان را خواهانیم.»

بنابراین، از کارگزاری، فرماندهی و مسئولیت چونان فقر و سختی و ناملایمات، می توان در راه کسب فضائل انسانی و کمالات بهره جست اموری مانند: ریاست، ثروت و مال دنیا فی حد نفسه خوب یا بد نیست. بلکه، در رابطه با انسان است که جهت می یابد، و مایه ي تکامل یا وسیله ي سقوط و تباهی وی می شود. چنانچه از موقعیت و مقام، برای نیل به اهداف الهی و انجام وظیفه ي عبودیّت استفاده شود و مسئولیت و کارگزاری را خدمت به دین خدا تلقی کنیم. خود تربیت می یابیم و در برابر حیله های نفس و دامهای شیطان مقاوم می شویم.